ذات لذت

بهترین استعاره‌ای که برای قصه نویس بودن می‌شناسم، در کتاب مائو II اثر دان دلیلو آمده است، جایی که یک کتاب در حال نگارش را به نوزادی شدیداً ناقص و آسیب‌دیده‌ای تشبیه کرده که نویسنده را دنبال می‌کند؛ نوزادی که همیشه پشت سر نویسنده می‌خزد، (خودش را کف زمین رستورانی که نویسنده …

بازگشت به بالا